"Pezull", tregim nga Ana Zoto

Pezull

Zbriti nga makina dhe hodhi sytë përreth. Herën e fundit që qenë aty, e ëma ishte larguar bashkë me të, duke mallkuar të atin e tij. Nuk mbante mend momentin e ndarjes apo procedurat e zgjatura gjyqësore, por e vetmja gjë që kurrë nuk mund të harronte ishin fytyrat e lumtura të prindërve të tij, të cilat tashmë i shikonte si një lumturi të shtirur. E ëma nuk zbriti. Ai nuk priste që ajo t'a bënte. E dinte se ata nuk dëshironin të takoheshin, ndoshta sepse ndiheshin fajtorë, apo thjesht nga urrejtja që ushqenin rreth njëri-tjetrit. 

Hodhi çantën supeve dhe shumë shpejt u gjend në verandën e madhe. Ndjeu puhizën e erës t’i ngacmonte qafën. Ishte qershor. Ai e donte këtë shtëpi, ndoshta për shkak të oqeanit që shtrihej para saj. 

Një tufë pulëbardhash i tërhoqi vëmendjen. I ndoqi ato me sy derisa u zhdukën në horizontin e frikshëm. Të ulur në breg, me sytë drejt perëndimit qe ulur një krijesë delikate me flokë të errët të cilët kriheshin lehtë prej puhizës. Edhe ajo ishte e humbur në horizont, por ai nuk dukej më i frikshëm. Pa kuptuar, ai kish ndryshuar formë. Ishte kthyer në një qenie të ngrohtë e të qetë i cili me shumë kujdes ngushëllonte vajzën e re, e cila nuk mund të ishte më shumë se gjashtëmbëdhjetë vjeç. 

I largoi sytë prej saj dhe hyri brenda pas një ngurrimi të shkurtër. I ati nuk qe aty, dhe çdo gjë që shtrihej para tij nuk ishte në vendin e duhur. Mori për në dhomën e tij. Ajo nuk kishte ndryshuar aspak që kur ai qe akoma fëmijë. Që prej ndarjes së prindërve ai kalonte dy javë në shoqërinë e të atit, megjithatë nuk mund t'ia kthente atë dhomë në një hapësirë tipike prej adoleshenti. I dukej se godiste fortë të gjitha kujtimet duke i shtyrë tutje me neveri, e bashkë me kujtimet do të largohej një herë e përgjithmonë edhe shpresa se çdo gjë do të kthehej si më parë.

Duke fantazuar realitetin e dikurshëm, nuk e vuri re se tashmë mbrëmja kishte mbuluar valët e oqeanit. I ftohti kishte mbërthyer verandën e cila iu duk akoma dhe më e akullt. Qershori nuk qe kurrë i ngrohtë në atë vend. Bëri të kthehej në strehën e tij, kur i ati ishte behu sakaq. U gëzua, por gëzimi i tret me shpejtësi, a thua se nuk qe kurrë aty, teksa pa se i ati ishte i dehur. Ai mezi qëndronte në këmbë. Një kujtim pothuaj i harruar u zhvesh prej mjegullës që e mbulonte. Iu kujtuan të qarat e një fëmije teksa shihte prindërit e tij të debatonin si të çmendur. Të qarat e fëmijës u bënë aq të forta dhe të zhurmshme saqë iu desh të mbulonte veshët me duar. Ato vazhduan derisa gruaja e kapi prej dore, e tërhoqi afër vetes, dhe u nis drejt derës: 

-Nuk do t'a shohësh kurrë, nuk do të lejoj të bëhet një pijanec si i ati!

Megjithatë ligji nuk e lejoi. Fëmija duhet të kalonte kohë me të atin të paktën katër herë në vit, për një periudhë prej një jave. Falë njohjeve të së ëmës, kjo marrëveshje u bë një herë në vit por vetëm dy javë. 

I ati iu neverit. Donte t'i kthente shpinën e t'a linte aty deri në mëngjes. Psherëtiu i mërzitur se realiteti i fantazuar do të qëndronte gjithmonë i tillë. E ngriti prej supeve dhe e shpuri deri në shtrat. Nuk i bënte të kthehej në dhomën e tij. E urrente. E urrente të fshehtën e saj që dhe ai mbante në shpirt. Iu morr fryma dhe zemra filloi t'i peshojë brenda në kraharor. Nuk mund të qëndronte në aty.

Doli jashtë dhe filloi të ecte pa asnjë drejtim. Vetëm pak çaste më vonë, vuri re se nuk po lëvizte, por po qëndronte para hapësirës së madhe të oqeanit, i cili për asnjë arsye iu duk i vrenjtur. Kërkoi të gjente vajzën e pak orëve më parë por ajo qe zhdukur, duke lënë pas asgjë më shumë sesa gjurmët të cilat era filloi t'i mbulonte ngadalë duke mos i lejuar të merrnin frymë. U mundua të kuptonte se çfarë ajo shihte në horizont, por më kotë, ai shikonte bosh. 

Atë natë fjeti jashtë. Ishte i lodhur, por gjumi i doli herët prej rrezeve moskokëçarëse të diellit. Ato nuk donin t'ia dinin për gjallesat, bimët, apo edhe vetë atë, por me krenari mburrnin dritën e tyre. 

U ngrit dhe u nis drejt shtëpisë. Këmbët nuk iu bindën, ato kishin parë diçka. Pak më tutje, ulur në të njëjtin vend qe vajza r natës së kaluar. Flokët e saj përsëri të lëshuar, tani shkëlqenin nën rrezet e para të diellit. Ajo nuk lëvizte. Thjesht shikonte drejt. Ajo shikonte valët e oqeanit, dhe i buzëqeshte sikur ato të ishin një qenie njerëzore. Nuk e di sa kohë kali ashtu në këmbë duke e vështruar...Ai nuk ma tha kurrë, pavarësisht lutjeve të mia. 

Kur më në fund gjeti rrugën drejt shtëpisë, i ati nuk qe aty. 

-Me siguri në ndonjë bar. Nuk do e shoh deri në mbrëmje përsëri! - I tha vetes, i bindur për secilën fjalë. E ashtu ndodhi vërtetë. I ati i tij nuk u kthye deri natën vonë. E gjithë dita kaloi pa kuptuar, duke parë vajzën e ulur në rërë. Pse shikonte ajo vallë valët e oqeanit me orë të tëra!? Donte t'i afrohej. Donte t'ia drejtonte këtë pyetje. Donte të dinte sekretin e saj, atë që e magjepste. 

E vendosi. Ditën që do të pasonte do të mblidhte guximin t'a pyeste. Ulur në verandë, duke formuluar pyetjet e ndryshme që mund t'i drejtonte, priste të atin i cili nuk vonoi. Cikli u përsërit. Ai e kapi prej supeve dhe e çoi në dhomën e tij. Për herë të parë u ndie i vetëm në këtë botë. Kuptoi se në të vërtetë nuk i njihte prindërit e tij. Të atin e shihte vetëm një herë në ditë, gjatë dy javëve, dhe ai ishte gjithmonë i dehur. Me shpresë filloi të mendonte për të ëmën, por me keqardhje pranoi se ajo nuk kishte kurrë kohë për të. Gjyqet, puna, dhe familja e re e kishin larguar nga djali i saj, atë djalë që ajo i premtoi se do t'a mbronte nga çdo gjë. Iu kujtua sesi ajo qe larguar prej tij.

Atë natë nuk fjeti. Priste mëngjesin dhe ky i fundit nuk vonoi. Pothuajse me vrap u nis drejt vendit ku qëndronte ulur vajza. Ajo nuk qe aty.  Vendosi të priste. Ishte herët dhe ndoshta ajo nuk kishte ardhur ende. Orët kaluan.... Agimi i'a la vendin mesditës, mesdita i'a la vendin mbrëmjes. Vajza nuk erdhi as atë ditë, dhe as në ditët që pasuan. 

Nata e fundit e qëndrimit në atë shtëpi, e gjeti prapë në breg të oqeanit. Shpresën se vajza do të shfaqej, ai e kishte bërë shuk dhe hedhur tej. Vendosi të ulej në atë vend ku kishte parë atë. Ngriti sytë drejt qiellit...asgjë. Hodhi sytë në horizont...përsëri asgjë. Mori frymë thellë dhe zuri të shihte valët. Çfarë shikonte ajo në to!? Era e ftohtë i kujtoi se ishte i vetëm. Në një botë kaq të madhe, ai ishte i vetëm. 

Mbylli sytë. Më duket se e zuri gjumi. E them këtë sepse ai filloi të fliste me dikë. Po i drejtohej vajzës së rërës, dhe ajo po

I përgjigjej. Ata folën me orë të tëra, ashtu siç ishin, ulur mbi rërë. E pyeta se për çfarë, por ai nuk më tregoi. E vetmja përgjigje që mora ishte fjala "valët", por nuk e kuptova aspak. 

Shumë vite më vonë, teksa po ecnim krahë njëri-tjetrit pranë valëve të ftohta të oqeanit, ai ndaloi, më vështroi në sy duke kërkuar vëmendjen time të plotë dhe më tha se e donte oqeanin. E donte sepse sa herë që valët largoheshin prej bregut, ato ktheheshin përsëri. 

Më tha se kështu nuk ndihej vetëm, dhe ky ishte momenti në të cilin ai e kuptoi vështrimin e vajzës së rërës. E kuptoi se përse ajo shihte horizontin, dhe sesi ky horizont i frikshëm merrte një trajtë të butë. E kuptoi se përse ajo qëndronte në shoqërinë e valëve. Aty, në atë breg të shkretë, ajo nuk ishte vetëm.

(Ana Zoto, Portali Shkollor)