“Nemo në rrjetën e peshkarexhës së ndryshkur”- shkëputur nga ditari i një nxënëseje të bullizuar

“Hey ditar, shkolla më është bërë shumë e mërzitshme, u bë kohë që ai ambient po më merr frymën. Nuk më rrihet më aty, nuk më lëvizin minutat. Kangjellat e dala boje dhe porta e madhe e shkollës më duket sikur më ftojnë në ferr. Porta e drunjtë e goditur dhunshëm nga shkelmat e adoleshentëve nga fundi dhe gati-gati e nxirë, më duket si hallka e fundit e fillimit të mundimeve. Korridori deri tek klasa më duket kaq i gjatë, kaq i pafund e me shpejtësi vrapoj që të anashkaloj ndonjë fjalë të shëmtuar që më adresohet. Si i bëhet ditar? Kam dhe muaj të tjerë përpara e se di si do t’i ngrys. Sot vërtetë jam ndjerë shumë keq, kur hyra në klasë Emma më tha së jam kaq e shëmtuar saqë dhe pasqyrës i vjen ndot kur i dal para. Veshja ime është kaq jashtë kohe dhe mode saqë me to as rrotat e makinës nuk pastrohen. Mbi të gjitha sot mu thye dhe bishti i syzeve dhe se di si do t’ia them prindërve. Lodhen të gjorët dhe fundi i muajit na gjen gjithnjë pa para. Me zor pres ta mbaroj këtë dreq gjimnazi e t’ia nis një pune sidoqoftë, sikur dhe pak e kështu s’do brengosemi më për paratë që s’na dalin. Të kam zili ditar pasi t’i rri në shtëpi, s’të sheh askush, je ngrohtë midis sendesh e mbi të gjitha paragjykimi tek ty njihet thjesht si fjalë. Zëre e ke si një tatto mbi lëkurë, por që të ka dhembur e as të ka ber përshtypje, ndërsa mua më duhet të gëlltis çdo ditë mbi vete ‘shëmtirë’, ‘rreckamane’, ‘ik’, ‘zhduku’…”.

Pak pjesë e kësaj historie nuk është tjetër gjë veçse një pasazh i shëmtuar, gërryes i ditëve në të cilat jetojmë. Substanca që shoqëria e pamëshirshme krijon, nis dhe sulmon fiks ne vulnerabilitetin e individëve të caktuar. Media flet për të famshit të cilët bullizmin e kanë kthyer në forcë, art e nga kjo forcë kanë pasur veç nderim e famë e kur shkon puna tek fama ti je i dëshirueshëm, i pranueshëm dhe çdo dëshirë, tekë realizohet më një të kërcitur gishtash. Sa admirim fitohet kur të gjithë këta fitimtarë, pasazhe traumash i risjellin dhe një herë në jetë. Dikur, vuajtjen e tyre, dhunën psikologjike, verbale, apo edhe fizike tashmë e konvertojnë në një lingotë ari. Tingëllon çuditshëm por dhe bullizmi shet, madje shet shumë mirë.

Ajsbergu i tregon vetëm majën diellit, por pjesën më të madhe e ruan në brendësi, thellësi, ku errësira dendësohet dhe e liga merr jetë. Të mos qenurit i fuqishëm, i pasur, apo dhe estetikisht tërheqës, të kthen si ai peshku koralor nemo. Një peshk i vogël që nuk i kishte pendët simetrike për notim. Ky notar i vogël doli fitimtar, ia doli dhe një herë të kalonte rryma të fuqishme, të shpëtonte nga çdo gojë grabitqare e barkuritur, nga çdo zgavër me dhëmbë të mprehur për gjak.

Nemo ia doli!

Fal kujt?

Fale mbështetjes së të atit dhe Dorës, te gjithë pak a shumë e dimë.

Dhe në jetën reale duhet t’ia dali gjithkush, por kjo falë mbështetjes së mësuesve shërbimeve sociale, psikologët e shkollave, pasi familja mbetet e fundit qe kupton lëngatat e shpirtit të fëmijës. Ajo e kupton në fund kur “loja” merr fund. E këtë fund askush s’do ta dëshironte për të dashurin e shtëpisë.

Nxënësi mbetet një katalizator midis dy hallkave të fuqishme siç janë familja dhe shkolla, por pa harruar që shkolla dikur ka edukuar te parët e familjes. Pa dashur t’i heq balancën e edukimit, mësuesit dhe oficerët duhet të kenë nuhatje më të fuqishme, duke parandaluar atë të keqe e cila nuk mbillet por mbin ngado.

Te gjithë me kontributin tonë duhet të përmbysim atë peshkarexhë të ndryshkur ku qëllimin e vetëm ka vyshkjen e luleve të reja, thyerjen e brishtësisë, damkosjen.

Nga Mirel Kambo, gazetar