“Një copëz jete...” nga Anila Ballhysa

Shtator...

Jeta vazhdon në rutinën e saj dhe tërë qenia tretet si qiri, pak e nga pak, në hapësirën reale duke shtyrë ditët dhe dëshirat e sotme me fjalën gënjeshtare ”Nesër”.

Ndërsa bota rri e heshtur, mizore në pamjen e saj, pyes veten:

“A mund t`i japë kjo botë ngjyrime jetës sonë? A ndikon ajo në karakterin e sjelljet tona?

Me bindje të plotë them se po. Dhe çdo ditë ndeshem me realitete të ndryshme, e padyshim edhe përballjet janë të ndryshme.

Ishte viti 2000….

Do të përsëritej rituali i zakonshëm i marrjes së klasës së gjashtë, pasi kisha dorëzuar të nëntat. Përballja e parë me klasën ishte sa e bukur, emocionuese, aq edhe trazuese. Prezantimi me nxënësit ishte interesant. Të gjithë kishin dëshirë të tregonin për veten, madje kishte raste që tregonin edhe për të tjerët. Çiltërsia dhe pafajësia e tyre më mbushte shpirtin, më rinonte… Lumturohesha kur dëgjoja zërat dhe mendimet e tyre të sinqerta. Ato i ngjasonin këngës së bilbilit, aq të ëmbël e të bukur ishin.

-Po ti, si quhesh? - iu drejtova vajzës në bankën e fundit.

Më tërhoqi pamja e saj: flokët e dendur gështenjë, sytë kaf të mëdhenj, buzët e vogla si qershi. Ajo qëndronte e vetme dhe e trishtë.

-Inva, - u përgjigj ngadalë ajo, sikur donte të mos ua prishte qetësinë të tjerëve.

-Është pa mama, jeton me njerkë mësuese, - u dëgjuan disa zëra në grup. Mbi mollëzat e kuqe të vajzës dy pika lot rrëshqitën.

-Ç`bëra?! - i thashë vetes, - më mirë mos e kisha pyetur.

Fëmijët janë të vërtetë, çdo gjë e thonë siç e kanë dëgjuar. Iu afrova Invës. Ia përkëdhela flokët dhe e ftova të dilnim jashtë. E përqafova dhe me shpirtin copë i thashë:

”Unë jam këtu, për çdo gjë që të kesh nevojë, dua të më japësh fjalën se me mua do të flasësh sikur të isha nëna jote.’’

Më shtrëngoi me duart e vogla dhe më falënderoi duke belbëzuar: “Po mësuese!”.

Inva kishte ardhur nga një shkollë tjetër. Duhej të interesohesha për të. Ditët vazhdonin në rutinën e tyre. Çdo ditë e javës ishte e mbushuar me ngarkesat dhe streset e nxënësve. Ajo vogëlushe qëndronte e heshtur, e brishtë dhe stoike në mendjen dhe shpirtin tim. Tashmë ishte bërë pjesë e jetës sime. Flisja për të edhe me vajzat e mia, aq sa e vogla kishte filluar të shfaqte shenja të lehta xhelozie.

Njëherë në tryezë, instiktivisht shtrova një set të enëve më tepër se sa pjesëtarët e familjes. Vështrimi i së voglës sime më zgjoi nga ëndrra. Ajo ishte kryqëzuar në tavolinë, ishte në këndin tim, në dhomat e mia, te vajzat e mia, në familjen time...

Rrëmbimthi u ngrita, tërhoqa të voglën për dore dhe duke e sqaruar me ca fjalë të përcipta dhe të shkëputura u gjendëm në supermarkete e dyqane. Lashë vajzën të zgjidhte, pashë në sytë e saj dhembje e dashuri njëherazi.

-Më në fund, - thashë me vete, - po më kupton.

Me zërin e butë, të qetë e të ëmbël Erda më pyeste herë pas here se çfarë duhet të merrte. E dija që ishte e ndjeshme, e dashur, e doja të bëhej një me mua në brengën time.

-Sa e bukur është vajza ime! - i thashë vetes. E përqafova fort në kraharor. Tik-taket e zemrës së saj më ngjanin me akordat e një pianoje. Ka shpirt të butë, - mërmërita. Në kllapinë e fantazisë humba diku larg, në lotin e ngrohtësisë, duke harruar skena plot dhembje.

-Do të vij dhe unë me të, - më zgjoi zëri melodioz i Erdës. Nata m`u duk e gjatë, e pafundme. E verbuar nga drita e yjeve, vrapoj pas një ylli bredhës, derisa pashë të shfaqej ylli i mëngjesit. Të dyja, me dhuratat në duar, e takuam vogëlushen në oborrin e shkollës. Inva na përshëndeti pa u ndalur.

-Kjo është Erda, - e prezantova - vajza ime e vogël. Erda të njeh, të njeh më shumë seç mund ta imagjinosh, ti je pjesë e jetës sonë. Erda i zgjati dhuratat dhe një zarf. Më surprizoi, pasi s’e dija ç`kishte në të. (Më vonë mësova se Erda i kishte dhuruar të gjitha kursimet e saj). Qëndruan të dyja gjithë atë ditë, për ta vazhduar më tej miqësinë.

E ftonim shpesh Invën në shtëpinë tonë. Ishte e lumtur, edhe ne bashkë me të. U bë “vajza” ime e tretë, ”motra” e vajzave të mia. Kisha hequr nga supet një pjesë të brengës sime, u mundova të zë një copëz vendi në shpirtin e saj të plagosur, derisa vajza të largohej për te vëllezërit jashtë shtetit.

Ditën që u ndamë më përqafoi me lot në sy, duke më dorëzuar një letër, të cilën do ta ruaj për gjithë jetën.

“E dashura, e mira, e dhembshura mësuese,”nëna ime”!

Dua të të falënderoj, por fjalët janë të pakta përpara asaj që ti ke bërë për mua. Isha vajza më e vuajtur, isha një emër i plagosur, njollosur me ndjenjën e fajit që kur linda, me fashat e vuajtjes jam lidhur që në djep.

Eca me vuajtjet e tmerrshme dhe ankthet e gjata, bashkë me gënjeshtrat, thumbimet, copëtimet...

Kaluan vite...

Erdhe në jetën time atëherë, kur i lutesha Zotit për një Engjëll mbrojtës. Ti zbrite tek unë atëherë, kur jeta ime ishte plot erëra e rrufe të frikshme.

S`do të të harroj kurrë ‘Nëna ime e dytë’.

Të dua pafund. Inva!”

Lotë të nxehtë më rrëshqitën pa e kuptuar. Kisha bërë diçka të mirë në jetën time, diçka fisnike si vetë misioni ynë. Për herë të parë, në gjithë rrugëtimin tim m`u duk se e meritova të quhesha “Mësuese”.

Anila Ballhysa

Anila Ballhysa ka lindur në Peqin më 15.04.1974. Ka mbaruar studimet e larta në degën Gjuhë Shqipe dhe Letërsi, në Universitetin ”Aleksandër Xhuvani” Elbasan. Punon aktualisht në shkollën 9-vjeçare “Demir Godelli”, Peqin. Pasioni i saj është të shkruajë dhe puna me nxënësit me plot përkushtim.