“Fatmirësia e një mësuesi” nga Irdi Bardhi

I ulur në një stol... i vetëm... larg vendlindjes... larg miqve... larg interesimit për globalen... Në kujtesën time vijnë ato çaste, kur isha i rrethuar nga njerëz ndonjëherë të pavetëdijshëm, por të çiltër dhe të pafajshëm, që nuk të linin kurrësesi të ndiheshe vetëm.

Vetëm një mësues mund ta ketë një fat të tillë, dhe unë e pata këtë fat.

Kur shkruan kujtimet, qenkësh njëlloj sikur të flasësh për një ëndërr, që e ke parë një ditë më parë. Sado përpiqesh ta tregosh një ëndërr të bukur, gjendesh në vështirësi të shprehësh ndjesitë që përjeton për të, të tregosh të gjitha momentet e bukura dhe ta përcjellësh më pas te dëgjuesi ashtu siç është.

Ka sekuenca që s’të kujtohen, pasi ëndrra s’mbahet mend e plotë, por kurrë s’e harron ndjenjën që ke përjetuar... Mundohesh, e sërish thua:

-Shumë pak arrita të rrëfej, ajo që kam përjetuar ishte më e gjerë.

Në vend që dëgjuesit t’i japësh një trëndafil me petale kujtimesh të freskëta, frikësohesh se ia jep trëndafilin pa aromën e vërtetë, që ky trëndafil mbart.

Sapo isha diplomuar, kisha përfunduar provimin e liçencës, portalin, stazhin... një kalvar stresi... U njoftova për një vend pune si mësues për gjashtë muaj. Nuk u mendova dy herë dhe e pranova. Më thanë se e kisha pak larg shkollën, por as që më interesoi. Në fakt, nuk bëra aq mirë, sepse nuk e dija se me cilin autobus duhet të shkoja ditën e parë si mësimdhënës...

S’dëshiroj të ndalem fare në të tilla kujtime me autobusë, që janë si gjembat e trëndafilit, por po hyj drejt e në temë, duke ju thënë se u gjenda përballë klasës.

Me t’u prezantuar shkrova në dërrasën e zezë rregullat, që nxënësit duhet të kishin parasysh gjatë orës së mësimit. Ndërkohë, papritmas një nxënës më pyeti:

- Zoti profesor! A jeni profesor me kohë të plotë apo zëvendësues?

Iu përgjigja se nuk isha profesor, por mësues, se kisha ardhur të zhvilloja mësim për një përiudhë të përkohshme, derisa mësuesja e tyre të kthehej.

Të shumta janë kujtimet që më vijnë në mendje nga klasa e gjashtë, por nëse nuk ju rrëfej historinë e “Mujit dhe Halilit”, kujtimet do ngeleshin të vakëta.

Pyeta klasën se çfarë do kërkonin nga zanat, nëse do ishin në vend të Mujit përballë zanave.

Më tërhoqi vëmendjen një ngritje dore diku në nesin e klasës, një nxënëse shprehet se, nëse do ishte në vend të Mujit do t’u kërkonte zanave të ndërronte profesion. Klasa qeshi, por e qeshura nuk vazhdoi gjatë, pasi nxënësja theksoi se nuk e kishte për shaka, por se ishte realiste. Ajo argumentoi se duke pasur një profesion të denjë, (jo se Muji nuk e kishte profesionin e denjë) njeriu fiton dinjitet dhe nuk ka nevojë të kapërcejë kufijtë e realitetit dhe të kërkojë gjëra të gatshme dhe të ekzagjeruara.

Më habiti fakti se një fëmijë në këtë moshë të fliste me një pjekuri të tillë, gjë që në shoqërinë tonë, në të shumtën e rasteve mungon edhe tek të rriturit. Ndoshta ishin rritur më shpejt seç duhej... ndoshta jeta disa fëmijë i rrit më shpejt se disa të tjerë.

Në klasën e nëntë pata fatin të kisha nxënëse dhe një vajzë, e cila ndonjëherë kishte vështirësi në shkrim, sigurisht jo për fajin e saj... Pasi u lashë si detyrë të shkruanin një ese, ajo nuk e kishte shkruar. Si një mësues i ri dhe pa përvojë që isha, e qortova për mosseriozitet në mësim. Të nesërmen kuptova se ajo nuk ishte ndier mirë dhe me të drejtë ishte ankuar. U mundova ta ndreqja gabimin, duke dhënë maksimumin nga vetja, duke e ndihmuar në vijimësi, por ndoshta ka raste kur disa gabime nuk zhbëhen.

Koha fluturoi, ashtu siç përfundon koha në ëndërrat e bukura dhe vjen momenti kur zgjohesh dhe mundohesh të mos i hapësh sytë, se mos ndoshta ëndrra vazhdon. Por jo, realiteti është më i fortë se ëndërrimet.

U njoftova se do jepja edhe një ditë mësim dhe më pas do isha i lirë. Ora e fundit që shpjegova mësimin zgjati më pak nga të gjitha orët e tjera të zakonshme. Pasi i përshëndeta nxënësit për herë të fundit, u lashë një porosi:

-Çfarëdo profesioni të zgjedhni në jetë, ta ushtroni mbi të gjitha me ndershmëri.

Diçka e papritur më ndodhi kur gjëndesha i ulur në sediljen e fundit të autobusit, u afrua një nxënëse dhe me pak ndrojtje dhe turp m’u drejtua:

-Mësova se nuk do të jepnit më mësim në këtë shkollë dhe për këtë ndjehem shumë e mërzitur bashkë me klasën.

Nxënësja ishte vajza që kishte vështirësi në shkrim.

Ndjeva për një çast gëzim dhe keqardhje njëherazi. Kuptova se kisha lënë një gjurmë pozitive në ndërgjegjen e nxënësve të kësaj shkolle.

Njeriu ka nevojë për fjalë të mira.

E si mund t’i gëzohet njeriu vetëm një komplimenti, ndërkaq sheh edhe nxënës të mërzitur!?

Nganjëherë ka ca rrugë të gjata me plot kthesa, që veçanërisht kur i bën me autobus të duken të pambarimta, por rrugëtimi i asaj dite për mua ishte plot domethënie, pasi kuptova se nxënësit më kishin dashur. Ashtu siç s’mund të mendohet një trëndafil pa gjemba, ashtu s’mund të mendohet as edhe një udhëtim pa autobus, për më tepër kur bëhet në të tilla raste.

Irdi Bardhi

Irdi Bardhi ka lindur në 09.08.1995 në Pogradec. Ka kryer studimet Bachelor pranë Universitetit “Aleksandër Xhuvani” dhe ka studiuar nivelin master pranë Faultetit të Historisë dhe Filologjisë, Tiranë, ku edhe u diplomua për mësuesi, dega Gjuhë shqipe e Letërsi.