“Besën Fishtës ja dhamë sot” – vargje nga Drita Topjana

Besën Fishtës ja dhamë sot

Atje ku malet gërvishtin qiellin,

edhe retë kapin diellin,

me Orë e Zana kur kuvendonte,

at Gjergj Fishta po mendonte.

Për trimat një Lahutë po nisë,

me shkrim du me ja lanë rinisë,

“kush mohon vend e vatanë,

vetë Perëndia ka me ju namë”.

Kur kish nis Zana me fsha,

i tha Fishta, mos moj Zanë!

Mos rri t`u namë e t`u vajtu,

t`u vajtu e t`u mallku,

se ne vetë jemi t`u rrënu.

Se ne Orën e kemi lanë vetë, 

na ka lanë ora e nafaka,

qysh se në sy kemi praska,

s`kemi ma as llamba të gjata.

Qysh se lamë vendin ku kemi le,

qysh se i huaji ban pleqëri për ne,

kur s`kemi njerëz as me na qa,

jo ma me nis e me na nda.

Nanat e Jetës këshillë na kanë lanë,

namë me gojë, kurrë mos me zanë,

në mëngjes nëse ti nam,

deri në darkë nji dam vedit ja ban.

Është ma keq kur nuk e di,

se nama të kthehet ty në shtëpi,

prandaj flisni me ëmbëlsi

dhe mendoni veç për mirësi.  

Çou moj Zanë e dil në atë kodër,

shihe mirë këtë panoramë,

kërko krahë me fluturu,

gëzo me lulet si janë t`u lulzu. 

Hidhi sytë përmbi luginë,

shih pa shih si është zbukuru,

kujtoj motrat me radhë,

thirre njëherë Zanën e Vogël, 

thuj ça tha, tash a t`u t`dalë. 

Disa jush qëndrojnë këtu,

shkelin helm e mbledhin mjaltë,

besën Zotit ja kanë dhanë,

me mirësi kemi me ia dalë. 

U nis Zana në Zepë me pa,

te Guri Nus pa të bukurën Orë,

sa shumë dritë ishte t`u ba,

si dielli vetë t`u ndriçu,

gjithandej duke rrezatu.

Ora Zanës i lëshoj nji za,

nise Zanë ti fluturimin,

thuj Munellës shumë me u gëzu, 

te Gurra Fishta asht` ul t`u pushu.

Morën vallen Shtojzovallet,

dritë e bardhë po na vjen,

diell i ri e qielli i kaltër, 

ngriti Mirdita flamurin mbi re,

u ngjall Fishta, jeton ndër ne.

Lulëzuan sytha e livadhe,

nisi Fani me hedh valle,

kthej Munella Bukurinë,

Maja e Zepës pasurinë,

Guri Nus ruan madhështinë.

Mirdita nguli prapë rrënjë,

i forcoi më shumë themelet, 

e drejtoi dhe një kollonë,

na shtoi edhe një dritare.

Kthej Homerin në vendlindje,

ditë feste për shqiptarinë,

hapi Fani faqe të re.

Në shkollë të kishin mohu,

nëpër libra s`të kishim lexu,

veç një vjershë t`u ju kujtu,

për shqiponjën t`u recitu.

Sa larg mësuesja kishte shiku,

e sa mirë e kishte këshillu,

ngrije kokën lart i tha,

njërën dorë në zemër ke me vu, 

tjetrën nga shkëmbi ke me drejtu,

te Guri i Nuses sytë ke me i lëshu.

Se për shkëmb ishte vjersha vetë,

për shqiponjën që gëzon me retë,

për shqiptarin me sy të mprehtë,

në gjithë botën përparon,

kurrë vendlindjen s`e harron.

Rrëza e shkëmbit fresk dimër verë,

t`i merr sytë bora në pranverë,

rritet shkëmbi thikë përpjetë, 

heras ngrihet shkallë-shkallë,

alpinistat po bëjnë prova,

me parashutë po i bëjnë ballë.

Seç më fsheh ti një sekret,

kur lind dielli në mëngjes,

rrezja e parë të përshëndet,

dhe në mbrëmje kur merr,

rrezja e fundit te ti jet.

Tani mirë e kemi kuptu, 

pse vendi ynë është mrekulli 

pse këto male janë pasuri.  

Qysh në at` kohë deshe me na m`su,

pse Shqipërinë s`duhet me harru,

sa më shumë duhet me u shkollu,

që me drejtësi me arsyetu.

Kur zbrazëtirën e kthen në bukuri, 

asaj i thotë njeriu zotësi,

i pasuri është më i varfër se i varfëri,

pa shkollë nuk vjen as pasuria,

shpirtin më shumë ta këputka padituria.

Ke lind dielli u ul prapë Ora,

t`u kundru bukuritë, 

rreth e rreth rrethu me male

si kurorë duken ato maja,

lidh për dore male kodra.

Folën për Fishtën trojet amnore,

me u betu sipas besës kanunore,

nuk ja vlen çfarë keni ba,

se pak lisa do t`jesin në kambë,

besa në Zot lidhet me momentin,

kthesa atë çast e në vazhdim,

prandaj të nisim një jetë të re,

me Zotin besën ta lidhim ne.

Për çfarëdo që të kesh me u betu,

mbi Kuran dhe Bibël dorën ke me vu.

Namë me gojë ma s`keni me zanë,

ma me pare s`keni me u tundu,

besë e fis mirë keni me i mbajtë, 

vendlindjen s`keni me harru.

Besën në Zot mirë duhet me e rujtë,

ndashim fëmijët në krahë me i pasë, 

të mendojmë për Besë e për Atdhe,

të mos e ndezim më zjarrin mbi re.

Kur dëgjoi fjalë motmoti, 

seç i shndriti Orës syri,

i tha Zanës me u gëzu, 

ma me lot ti mos qaj, 

as me za ma ti mos fshaj.

Me mirësi vjen drejtësia,

me harmoni vjen dhe mirësia,

mirësia është motra e parë,

e të tjerat vijnë në radhë.

Bekimi është besimi dhe lutja,

vendit t`i kthehet emri,

njerëzve t`u kthehet fama,

shnosh t`ju kthehen vëllezër e motra,

të ju mbushet plot votra,

u gëzofshi me nipa e mbesa.

Orë të bukur ka Shqipëria,

ja ka fal vetë Perëndia,

dhe një fëmijë me dit me u lut,

dëshirën ka me ja plotësu.

Ego të madhe ka njerëzimi,

për një tekë thonë plas një luftë,

por më i madh është besimi,

forcat e Zotit me heshtjen lut.

Sa e lumtur është Shqipëria,

për të mendon vetë Perëndia,

me lutjen zgjuar i rri Homeria. 

Kur Lahutën përfundova,

sa shumë! - o atë nga ti mësova,

s`ke lanë gja pa përmend,

për të bukurin Atdheun tënd,

në zemrat tona kanë zanë vend. 

Arë e kodër, fushë e mal,

të madh e të vogël, turk e t`kshtenë,

krah për krah kishë e xhami,

për bukuri rrinë në Shqipëri,

mysliman e të krishterë,

se një Zot kemi të tërë.

Lahuta jote dhe sot thërret,

për Shqipërinë po na bërtet,

ju o lisa në kambë me u çu,

shpejt e mirë me u drejtu,

për vendlindjen me mendu,

çfarë ka ndodh me e kalu,

amaneti i të parëve në vend me shku,

dhe shpirtrat në paqe me ju pushu.

Kur Lahutën prapë shfletoj,

mes rreshtash filloj të lexoj,

në çdo faqe mirë e kuptoj,

se besa në Zot Shqipërinë e shpëton.

Sa mirë! - o atë, e ke theksu,

“Se pa Zot ne kem’ kenë lshue”.

Si melodi na vijnë ato vargje, 

me besën në Zot kemi me ia dalë.

Vorrin s`ishte me ta çu ndër mend,

se në Parajsë ti ke pas zanë vend,

shtatoret bukur do t`i lulëzojmë,

se ti je ba Ora e Atdheut tonë.

Orët dhe Zanat duan mirësi,

që t`i këndojnë të bukurës Shqipëri.

Me Fishtën besën ta lidhim sot,

te Zoti ndërmjetës për jetë e mot.

                                                                                  Drita (Gjaci) Topjana, Tiranë, 2019

(Portali Shkollor)