A i motivoni nxënësit të jenë kreativ?

Në shkolla ka pak hapësirë apo kohë për kreativitet. Nga testet e standardizuara ne kemi një brez fëmijësh që humbasin aftësitë për përdorimin e imagjinatës, krijimit, zbulimit dhe ideve të lindura natyrore. Jo, mësuesit nuk po bëjnë një punë të varfër; kjo është thjesht kuadri i proceseve dhe procedurave të edukimit historik që vazhdojnë në shekullin e 21-të.

Shumë ide që ndryshojnë jetën dhe tregimet e suksesit fillojnë në bodrumin ose garazhin e dikujt. Kur i lëmë fëmijët të zbulojnë rrugët e tyre natyrore me interes, të përdorin imagjinatën e tyre dhe t'i lirojnë nga një botë e mbushur me memorje dhe testime, mund të shohim se kush janë ata, çfarë ata janë të aftë dhe t'i shikojnë ata të kthejnë një ide të vogël në diçka magjike.

E kam parë këtë shkëndijë të vijë dhe të shkojë brenda shtëpisë sime ndërsa po mësoja. Sytë që ndriçojnë, faqet e kuqe dhe nevojën dërrmuese dhe ndjenjën për të filluar të punojnë menjëherë në një projekt të ri. Një pasion kaq i madh nuk vjen shumë shpesh, si nënë dhe mësuese unë gjithmonë e përqafoj atë dhe ndjehem po aq i ngazëllyer sa nxënësit e mi.

Unë kam dhënë udhëzime për shumë nxënës gjatë prezantimit të ideve të mëdha të zhvillimit, dhe theksoj të them fjalën udhëzuese, pasi ky është një veprim i duhur (jo ndërhyrje).

Për shembull, pak vite më parë kur isha në klasë, një grup shumë i emocionuar i nxënësve vendosën të punonin në një projekt bamirësie që shiste sende shtëpie. Secili nxënës kishte një pozicion brenda "biznesit", dhe ata të gjithë i kuptuan rolet e tyre.

I inkurajova të gjithë ata që morën pjesë në këtë projekt të veçantë për të qenë në gjendje të përcaktojnë rolet e tyre dhe të respektojnë punën e njëri-tjetrit.

Një nga nxënësit në klasën time iu dha përgjegjësia për të hapur një faqe interneti të vogël. Kam kaluar shumë kohë me të duke shkuar mbi kërkesat për zhvillimin dhe nisjen e një vendi.

Ajo shkroi, hulumtoi, dhe doli me një dizajn. Ajo u përplas me tavolinën time për çdo fjalim të ri dhe çdo foto që ajo gjeti. Ajo shkruante për 'punën' në ditarin e saj. Foli për projektin me familjen. Thirri miqtë e saj, nga të afërmit e qytetit dhe u tha atyre për udhëtimin e saj emocionues. Ajo ishte aq krenare për punën dhe unë isha krenare për të.

Pak javë më pas, ajo erdhi në shkollë shumë i mërzitur. Ajo tha se mori një telefonatë që dikush tjetër krijoi faqen e internetit, dikush më i moshuar që nuk ishte duke marrë pjesë në projekt. Personi që krijoi vendin nuk ishte mik, një motër më e madhe apo vëlla, por më tepër një prind. Prindi vendosi të krijojë vendin dhe puna e saj nuk ekzistonte më, të papunë në moshën 10 vjeçare.

Ndërsa besoja se nuk kishte qëllime të këqija, eksitimi dhe pasioni që ishte kaq i fortë, aq i dukshëm, u larguan shpejt nga sytë e saj. Momenti i saj për të krijuar diçka që i pëlqente ishte zhdukur.

Ne diskutuam situatën tërësisht dhe vendosa t'i jap asaj një punë të re. Ajo u vendos shpejt në listën e pagave.

Cili është morali i kësaj historie? Si prindër dhe / ose mësues, është detyra jonë të inkurajojmë kreativitetin dhe t'u mësojmë fëmijëve tanë ta përqafojnë atë. Është puna jonë të udhëheqim dhe të udhëheqim me shembull, të ndajmë sy të ndritshëm dhe pasion për këto momente që nuk vijnë shpesh së bashku.

Nuk është puna jonë të marrim ose të ndërpresim procesin natyror të të mësuarit. 

Si të rritur, shpejt harrojmë mrekullitë që krijojnë fëmijët tanë. Ne nuk mund ta vjedhim këtë mundësi për kreativitet, pasi ajo çon jo vetëm në humbjen e fëmijëve tanë, por edhe në humbjet tona në të ardhmen.

(A. Hoxhaj; Portali Shkollor)