Fiqiri Çifliku: Politika e fjalëve të rreme, mësuesi i Hekalit dhe e ardhmja e shoqërisë

Shkrimi kritikon përdorimin e fjalëve të rreme dhe dezinformimit për të dëmtuar mësuesit dhe sistemin arsimor. Anatemimi pa analizë i edukatorëve pengon progresin shoqëror dhe minon arsimin. Autori apelon për përgjegjësi dhe transparencë, duke kërkuar ndalim të gjuhës së urrejtjes dhe mbrojtje të edukimit.

Shpesh me dokumente të dyshimta ose akuza të paverifikuara përdoren për të çorientuar publikun. Kjo “edukatë” djallëzore po bëhet pengesë në zhvillimin e shoqërisë. Mësuesit e shkolla po shndërrohen në "të dënuar" pa proces.

Po anatemojmë mësuesin dhe shkollën nga të gjitha drejtimet, pa mëshirë, pa analizë dhe pa dhënë zgjidhje. Kjo në fakt është një kritikë e drejtpërdrejtë ndaj mediascape-it tonë, ku emocioni triumfon mbi arsyen, dhe çdo skandal trajtohet si spektakël, jo si problem që kërkon zgjidhje.

Pse vazhdimisht nxitojmë të bëjmë komente denigruese si shoqëri?
Pse askush nga organizmat nuk ngre zërin të sqarojë opinionin?
Deri kur dhe ku do të shkojmë kështu?

Duke “mallkuar” mësuesin dhe shkollën, nuk shkojmë askund, kemi humbur kohën tonë. Kemi kthyer shikimin nga rruga e gabuar. Nëse vijojmë t’i anatemojmë e mallkojmë mund të endemi në errësirë, duke e humbur vetë rrugën.

Një komb pa mësues është si një barkë pa timon. Respekti ndaj tyre nuk është vetëm nder, por edhe çelësi i suksesit.

Fyerja e mësuesve nuk sjell asnjë përfitim, por pengon progresin. Kjo simbolizon mospërfilljen e rolit të edukatorëve në formimin e shoqërisë. "Një luftë me plumba qorr" ose një konflikt shkatërrimtar dhe i pakuptimtë, ku agresioni zëvendëson dialogun dhe analizën.

Reagimet në rrjet dhe media ndaj "mësuesit të Hekalit" dhe "letrës së shkruar nga avokati i partisë X", i konsideroj si thirrje për përgjegjësi dhe përgjegjshmëri nga të gjithë. E ca më shumë në mjediset që frekuentohen gjerësisht nga mësues. Ky është një apel drejt shoqërisë për të ndaluar gjuhën e urrejtjes dhe për të kërkuar transparencë. Mungesa e "organizmave" që të sqarojnë opinionin thekson dështimin e institucioneve në luftën kundër dezinformimit.

Në kontekstin shqiptar, shqetësimet e njohura rreth reformave të arsimit, si dhe tendencën për të demonizuar mësuesit në media, janë më së shumti të ndikuara politikisht. "Hekali", mund të jetë një referencë ndaj një rasti specifik (p.sh., një mësues i paditur, i pavëmendshëm ose një skandal arsimor), duke simbolizuar shpërndarjen e fajit pa bazë, por duhet të jemi të kujdesshëm e të kërkojmë një qasje më të matur ndaj kritikës. Të mos anatemojmë pa analizë, por të kërkojmë zgjidhje. Edukimi është themel i progresit, dhe sulmet ndaj sistemit arsimor janë një sulm i hapur ndaj të ardhmes.

Ky shkrim nuk është thjesht një ankesë, por një kërkesë ndaj shoqërisë që kërkon të ndryshojë, por që ka shumë vështirësi për të gjetur rrugën e duhur.

Në një kohë kur fjalët mund të shkatërrojnë reputacione dhe rrënjët e arsimit tronditen, duke ndezur debate të ashpra për rolin e mësuesit dhe përgjegjësinë e shoqërisë. Fjala "mësues" mund të shihet si metaforë për çdo institucion ose vlerë që kërkon respekt dhe analizë serioze.

Nëse e fyejmë mësuesin, nuk përfitojmë asgjë" dhe tashmë ky është një alarm social. Këtu, "mësuesi" nuk është thjesht një individ, por një metaforë për sistemin arsimor dhe vlerat që ai përfaqëson. Denigrimi i pa analizuar i edukatorëve (në media, në debate politike, apo në përditshmëri) është një "luftë me plumba qorr" - një konflikt i kotë që shkatërron pa ndërtuar.

Analiza e mësipërme nuk i drejtohet vetëm politikës apo medies, por secilit prej nesh. Në një epokë kur çdo koment në Facebook mund të shkaktojë një valë urrejtjeje, duhet të kujtojmë se fjalët kanë peshë. Ato mund të japin jetë ose të vrasin - edhe kur bëhen fjalë për mësuesin e shkollës sonë të vjetër. Në vend të një kënge për mësuesit, kjo është një thirrje për çmimin që paguajmë kur lejojmë që arsimi të bëhet peng i interesave të ndryshme, kur kritika ndërrohet me fyerjen, dhe kur heshtim ndaj padrejtësive.